Dziś będzie nieco pozytywnie, bo czasami trzeba
zaszaleć. W ostatnich dniach przekonaliśmy się wszyscy, że zima
potrafi pięknie przykryć znój życia codziennego i nawet miejsca
brzydkie zyskują jakiegoś niepowtarzalnego czasu, gdy okrywa je
nieskalana biała pierzynka. Lubawka też nabrała subtelnego uroku, a zaśnieżone góry wokół nabierają
szczególnego uroku, szczególnie w przejrzystym mroźnym powietrzu.
Zima przykrywa zgniliznę i szarość jesieni, a nawet jak ktoś nie
przepada za tą porą roku to trudno nie zachwycić się sypiącymi
dużymi płatkami śniegu, obielającym wszystko i lśniącym z
świetle słońca szronem, mroźnym skrzypieniem śniegu pod stopami,
czy miękkimi czapami śniegu, które nadają miejscom i rzeczom
nowy, nieco mistyczny wymiar. Tak więc niech żyje zima, byle piękna
i świeża.
Gratuluję bloga! Sama nigdy bym nie dojrzała takiego piękna w Lubawce, jak Ty, chociaż mieszkam tutaj od urodzenia. No, ale na zdjęciach wszystko wygląda ładnie:)
OdpowiedzUsuńNiemniej gratuluję pomysłu i życzę dalszego rozwoju. Z przyjemnością będę wpadać.
Dziękuje za pozytywne słowa i postaram się nie zawieść
OdpowiedzUsuńZima potrafi zauroczyć! Lubawki nie znam prawie wcale, za to kojarzy mi się ona z Górami Kruczymi, które odkryłem kilka lat temu. Muszę się tam też wybrać zimą. Pozdrawiam i życzę owocnego blogowania :)
OdpowiedzUsuń